07.02.2024 Скопје
Силниот земјотрес што ги погоди Турција и Сирија на 6 февруари минатата година предизвика многу разурнувања, како и голем број жртви. Сепак, во смртоносниот земјотрес, животот го најде својот пат. Додека зградите се уриваа како кули од карти, се роди мало девојче кое пркоси на катастрофата и пеколот што се ширеше околу неа.
Целото нејзино семејство загинало кога нивната куќа се урнала по земјотресот. Нејзините роднини и соседи ја нашле под урнатините, врзана за нејзината мајка за папочната врвца.
Кога ја извлекле од урнатините, веднаш била префрлена во болница, каде што лекарите и го дале името Аја, што на арапски значи „чудо“ и „дар од Бога“. Откако закрепна во болница, таа беше посвоена од нејзината тетка, која реши да го смени името и да ја нарекува Афра по нејзината мајка.
„Никогаш нема да ја дадеме Афра. Многумина сакаат да ја посвојат, но ние нема да ја дадеме. Ќе се грижиме за неа како да е наше дете“, изјавила нејзината тетка Хала во март минатата година.
Една година подоцна, Афра сè уште живее со роднини и целосно се опорави од повредите што ги здоби под урнатините.
За среќа повредите не ја погодија и таа веќе оди и се обидува да зборува.
„Кога видов дека оди, бев исклучително среќна. Тогаш се сетив на нејзините родители, знаев дека и тие ќе бидат многу среќни ако го видат тоа“, рекла тетката.
Нејзиниот вујко вели дека Афра од почетокот не се одвојувала од другите деца.
„Моето срце има осум дела. Еден е на жена ми, останатиот на моите деца. Нејзините родители ни ја оставија Афра и можат да почиваат во мир“, вели нејзиниот вујко Халил.
Тетка Хала вели дека Афра почнала да зборува и нејзините први зборови биле мама и тато.
Со оглед на тоа што во куќата живее со уште шест деца, тетката вели дека се труди да разговара со роднините иако тие не ја разбираат. Особено е приврзана за нејзината осумгодишна братучетка Доа.
„Ги сакам сите мои браќа и сестри, но Афра е посебна. Сакам да си играм со неа, сакам да ја имам блиску до мене. Кога плаче, мајка ми ја зема во раце, но понекогаш и тогаш не престанува да плаче. Потоа ја земам во раце и таа се смирува“, изјавила Доа.
Иако се трудат да живеат нормално, траумата која ја доживеале постојано ги следи.
„Она што го преживеавме беше катастрофа во секоја смисла. Му се молиме на Бога никогаш повеќе да не доживееме такво нешто“, рече Хала.
Подготвено од А.Ѓ.
About Author
