20.10.2023 Скопје
Вештачката интелигенција (ВИ) е во светското образование околу десет години, нашето ќе почека уште малку, но и покрај ова, сè уште нема особено корисни моменти или начини за регулирање на оваа алатка. Што е најлошото што може да се случи со влегувањето на вештачката интелигенција во училиштата?
Образованието е она што не обликува, го активира нашиот интелектуален капацитет. Не смееме да се залажуваме да мислиме дека алатките за вештачка интелигенција се многу поинтелигентни отколку што навистина се. Алатките како ChatGPT немаат разбирање. Тие само споредуваат делови од зборови врз основа на статистички веројатности за да произведат корисни текстови. Тоа е неверојатна алатка која ни заштедува време, но не може да знае што е релевантно за реалниот свет и да ги следи трендовите.
Вештачката интелигенција може да биде главна сила во образованието. Може да ги ослободи наставниците и професорите од административни задачи, давајќи им повеќе можности да поминуваат време со учениците. Да се остане пред вештачката интелигенција ќе значи радикално преиспитување за што служи образованието и што значи успех. Човечката интелигенција сè уште е поимпресивна од кој било систем за вештачка интелигенција што го гледаме денес. За жал, нашиот сегашен образовен систем не успева да препознае многу од ова.
Ние сме способни за софистицирано размислување на високо ниво, но училишната програма зазема ригиден пристап кон учењето, фаворизирајќи го меморирањето на фактите наместо креативното размислување. Децата не се доволно охрабрени да донесуваат заклучоци, да даваат свои идеи и да даваат свои ставови за различни теми. Се разбира, тешко е да се генерализира, но учењето малку се промени. Сè уште има професори кои диктираат лекции наместо да смислуваат пристап кој би ги ангажирал студентите. Наставниците сè уште имаат „правилни“ и „погрешни“ погледи на литературните дела.
Најлесен начин е да ја раскажете лекцијата и да ги прашате учениците. Тешкиот дел е да се направи темата интересна за нив.
Нашиот образовен систем треба да ги препознае уникатните аспекти на човечката интелигенција. Во училиште, ова би значело фокусирање на учење на вештини за размислување на повисоко ниво и дизајнирање системи за подобрување на нашата интелигенција. Писменоста и математиката остануваат основни, но сега постои писменост со вештачка интелигенција. Предметите како историја, социологија и географија треба да станат контекст преку кој се учи критичкото размислување, зголемената креативност и владеењето на знаењето. Наместо да ги учиме децата само како да споредуваат и запомнуваат информации, треба да ја цениме нивната способност да толкуваат факти и да ги мериме доказите за да направат оригинален аргумент.
Ова е причината зошто треба да се погрижиме дека вештачката интелигенција ни служи, а не обратно. Најлесно е да копирате/залепите, а многу потешко да се размислува. Најлошото нешто што може да се случи е да не ги учиме идните генерации на оваа задача, бидејќи некој сигурно ќе го направи тоа наместо нив.
Подготвено од А.Ѓ.
About Author
