09.05.2023 Скопје
Според истражувањето објавено во текот на вчерашниот ден, кое ја мери потенцијалната еколошка штета наспроти проценетата цена, трошоците за обезбедување на илјадници неактивни нафтени и гасни бунари во американскиот Мексикански залив би можеле да надминат 30 милијарди долари.
Истражувачите во Соединетите Држави открија дека има околу 14.000 исклучени нафтени и гасни бунари кои се или официјално неактивни или неактивни најмалку пет години во водите во близина на југоисточниот брег на САД.
Со новото финансирање на американската влада достапно за приклучување на старите бунари за фосилни горива, авторите се фокусираа на офшор локации кои се релативно поскапи и покомплицирани за обезбедување од оние на копно.
Тие рекоа дека и даночните обврзници и гигантите од фосилни горива најверојатно ќе бидат одговорни за трошоците за затнување и напуштање на бунарите, процес кој вклучува обвивка на отворот во бетон за да се спречи истекување на нафта и моќниот стакленички гас метан.
Марк Агертон, главен автор на студијата, истакна дека бунарите не треба само да истекуваат во околината ако не произведуваат активно, но понекогаш тоа го прават.
Истражувањето покажа дека додека 90 отсто од неактивните бунари во регионот на Мексиканскиот Залив на САД се во поплитки води поблиску до брегот, тие сочинуваат само четвртина од трошоците за приклучување во вредност од 30 милијарди долари и претставуваат поголем еколошки ризик.
„Импликацијата на политиката е дека најверојатно ќе се фокусирате на оние плитки“, рече коавторот Грегори Аптон од Државниот универзитет во Луизијана на брифинг со новинарите.
Истражувачите идентификуваа околу 13.000 неактивен бунари во плитки води блиску до брегот, или во државните води на Тексас, Луизијана и Алабама, или во федерална јурисдикција.
Истекувањето на нафта од овие плитки бунари е поверојатно да претставува закана за крајбрежните живеалишта отколку оние од подлабоките бунари, велат авторите.
„Исто така, секое истекување е поверојатно да излезе на површината и во случај на емисии на метан да оди во атмосферата и на тој начин да предизвика климатски штети“, рече Аптон.
Студијата вели дека голем дел од она што е познато за еколошките влијанија од излевањето нафта и гас на различни длабочини доаѓа од експлозијата на Deepwater Horizon во 2010 година во Мексиканскиот залив, една од најлошите еколошки катастрофи во историјата на САД.
Платформата изнајмена од БП експлодираше во близина на брегот на Луизијана, при што загинаа 11 луѓе и исфрли нафтена дамка со големина на државата Вирџинија.
Додека неактивни бунари имаат поголема веројатност да произведат „мали, хронични и потенцијално незабележани“ истекувања, студијата вели дека основните процеси кои влијаат на еколошките влијанија „имаат многу сличности“.
Според американските закони, трошоците за приклучување бунари во државните води се со поголема веројатност да паднат на товар на даночниот обврзник, додека во федералните води често е одговорен сегашниот или дури и претходниот сопственик.
Во случајот со бунарите во Мексиканскиот Залив, студијата покажа дека од вкупните 30 милијарди долари проценети трошоци за приклучување на неактивни бунари, под 2 милијарди долари се во државните води.
Огромното мнозинство на трошоците беа во федералните води, каде што речиси 90 отсто од бунарите во еден момент беа во сопственост на „супер големи“ компании како Шеврон, Шел, Ексон Мобил, Коноко Филипс, БП, Тотал и Ени.
„Мислам дека тоа упатува на многу силен заклучок дека пред даночниот обврзник да биде одговорен за бунарот, постои голема фирма за нафта и гас која би била одговорна“, рече Агертон.
Подготвено од А.Ѓ.
About Author
