09.10.2022 Скопје
Кога сме незадоволни и несреќни, тоа се одразува и на нашето здравје, па може да се каже дека емоциите се предизвикувачот на сите наши болести.
За да живееме исполнет и среќен живот ни треба и многу љубов.
Сега веќе на прсти може да се избројат луѓе кои не боледуваат од никаква болест. Стресот не стивнува, ниту забавува, туку создава се поголем стрес во нас кој ги крши нашите емоции, па сите се чувствуваме како скршено огледало. Емоциите се предизвикувачот на сите наши болести.
Кога се работи за срцевите болести, се поставува прашањето: „Која емоција срцето најтешко ја поднесува?“. Тагата, но не во потесна туку во широка смисла на зборот. Колку подолго човекот е тажен, срцето ја губи волјата за живот.
Нашите дишни патишта најтешко ја поднесуваат неблагодарноста. Ако благодарноста е како воздухот без кој не можеме да дишеме, тогаш неблагодарноста е како јаглерод моноксид што го вдишуваме малку по малку. А, капка по капка таков воздух ќе го уништи и најсилниот. Додека пак, лутината е најтешко „сварлива“ емоција, па не треба да не чуди ако гневот иритира која било од гастроентеролошките органи.
Уролошки болести – кога некој ќе ви ја уништи самодовербата со неконструктивни критики, тоа делува како збир на токсини кои се таложат токму на овие места.
Гинеколошки болести – присилувањето да го правиме она што не го сакаме и кон кое чувствуваме одбивност, создава рани на тие органи или мутации.
Ендокринолошки болести – оние кои често се отфрлени, одбиени, пред да ги докажат своите способности, се чувствуваат како луѓе растргнати меѓу љубовта и одмаздата.
Штом некој лажно не нарекува со непристојни имиња, грди епитети, во нас се јавува или нема гласна агресија. За жал, нашата кожа е одбрана, така што агресијата не навлегува во остатокот од нашето тело, па себе се изложува на опасност.
Во врска со невролошките болести, докажувањето каков си, што си и зошто си таков, односно објаснувањето на изборот кој си го избрал за да живееш според него, го става човекот во позиција на преиспитување, каде што, без разлика на висината на интелектот, се појавуваат фрустрации кои како игла размислувањата на човекот ги ставаат во искушение.
Емпатијата која не останува во границите на природноста, туку ги преминува границите, нашите крвни зрнца тоа го доживуваат како напад и секој напад не исцрпува до конечното предавање.
Чувството на недостиг на љубов кон себе или чувството дека не сте доволно сакани го напрега секој мускул, го исфрла секој „зглоб од чашката“, а на коските им ја одзема еластичноста и цврстината. Без љубов, човекот се чувствува како камен на патот.
Да се прејудицира, односно однапред да се создаде мислење за нешто, некого или за себе, судот е и пресуда на крајот, единствено на самиот себе, што многу негативно се одразува на најчувствителното место кај човекот, а тоа се очите.
Онколошките болести се појавуваат кога нерасчистените „сметки“ од минатото ги заморуваат здравите клетки кај човекот. Кога овие клетки стануваат премногу изморени за да ги извршуваат своите функции, тие предизвикуваат хаос во органот, а во пустелијата изникнува плевел.
Потиснатите или воздржани емоции кои остануваат во нас наместо гласно да ги изговараме, сè повеќе ја затвораат нашата потреба да слушаме, да споделуваме зборови со светот… и секое повлекување нè вовлекува во сè поцрна дупка, којашто во нас предизвикува „внатрешно крвавење“.
Со оглед на тоа дека очекувањата се наметната форма, човечката психа е оптоварена со нив, без разлика дали очекувањата се наметнати од нас самите или од другите кон нас, логично е нешто да се „скрши“ во умот на човекот, бидејќи тоа му е единствениот вид на пауза од напорот. Очекувањата се како струен удар.
Подготвено од А.Ѓ.
About Author
